Biuro Zastępcy Szefa Departamentu

/kilka dni przed akcja w aptece

Nie spodziewał się, że tyle pracy spadnie na niego gdy szef postanowi gdzieś wyjechać. Jako jego zastępca musiał przejąć wszystkie obowiązki związane z kierowaniem departamentem. Było to bardzo dobre doświadczenie, ale też ciężka robota, na którą musiał poświęcić masę czasu. Bardzo często zostawał w biurze do późnej nocy, by na następny dzień mieć przygotowane raporty i podsumowania działań departamentu dla Ministra Magii. Był jeszcze umówiony na spotkanie z jednym z aurorem. Nie wiedział czego chciał, nawet w to się nie zagłębiał, ponieważ liczył że mu wyjaśni gdy przybędzie. Ma na to piętnaście minut, ponieważ tyle czasu był w stanie mu poświęcić. W czasie wojny cały departament pracuje na okrągło. Enzo był dobry w swojej pracy, nawet ją lubił. To że jest jednym z Śmierciożerców nie oznacza że nie myśli o swojej karierze w Ministerstwie. Ma zamiar dalej się wspinać po tej drabinie kariery i wejść jak najwyżej się da.
Siedział w swoim biurze i wypełniał dokumentacje dotyczącą sprawozdania z działań departamentu, osiągnięciach, porażkach, uwagach, skargach i prośbach. Takie dokumenty trzeba składać do biura Ministra pod koniec każdego miesiąca.

/ jak wyżej, przed apteką


Percy miał podobne myślenie jak Enzo. Był Śmierciożercą, dookoła latały zaklęcia i padały trupy, bo to akurat normalne na wojnie, a on był aurorem z wielkimi ambicjami. No, może nie aż tak wielkimi, ale chciałby usiąść na stołku Shackelbota, choć nie sądził, żeby mu się to udało w najbliższym czasie. Patrząc jednak na to jak działało Ministerstwo - a działało coraz gorzej - były na to szanse w przyszłości, być może nawet nie aż tak znów odległej.
Umówił się na przesłuchanie z zastępcą szefa jednego z departamentów, gdyż takie dostał zadanie od Shackelbota. Póki to on rządził - zamierzał spełniać jego rozkazy. Chociaż nie, to były raczej zadania do wykonania, nie rozkazy. Rozkazy wydawał Czarny Pan. W każdym razie - przybył punktualnie, zapukał i czekał na pozwolenie na wejście. Potem otworzył drzwi i wszedł do środka dziarskim krokiem, z delikatnym uśmiechem na ustach, starając się wyglądać sympatycznie. Czasem mu się nawet udawało, skoro ludzie go lubili - a przynajmniej niektórzy.
- Witam serdecznie, pan Sorrentino, jak mniemam? - podszedł do niego z wyciągniętą ręką, w ciemnym płaszczu do kostek, rozpiętym i zielonym szaliczku na ramionach. - Nazywam się Percival Lestrange, byliśmy dzisiaj umówieni. Możemy już zacząć, czy w czymś przeszkodziłem? - rozejrzał się z uśmiechem po gabinecie. - Jeśli tak, mogę chwilę zaczekać, ale wolałbym zacząć możliwie jak najszybciej. Im szybciej zaczniemy, tym szybciej obaj będziemy wolni.

Lorenzo także posiadał duże ambicje. Wchodził powoli w życie polityczne, które jest niewdzięczne, ciężkie i często kończy się na samym dnie, On jednak nie miał zamiaru się poddawać. Musiał znaleźć "przyjaciół", lub bardziej sprzymierzeńców, wśród innych szefów departamentów, a nawet u samej Pani Minister, co będzie najtrudniejszym zadaniem. Ona jest bardzo doświadczonym politykiem, umie ciągnąć za język i jest w stanie rozszyfrowywać ludzi, na szczęście Włoch od zawsze ukrywał swoje prawdziwe oblicze, w szkole przed znajomymi, przed rodziną, przed kolegami z pracy. Jedyne osoby, które go faktycznie znają można policzyć na palcach jednej ręki, ponieważ to Jacq i Czarny Pan.
Gdy ktoś zapukał do drzwi, odpowiedział tylko by wszedł, a następnie położył dokumenty na biurku. Wyprostował się bardziej na fotelu i gdy auror przyszedł z wyciągniętą ręką, wstał i ją uścisnął z lekkim uśmiechem.
- Witam, tak to ja. Miło Pana poznać, proszę usiąść. - Powiedział uprzejmie wskazując ręką na fotel przed biurkiem, drugą ręką przytrzymał swój krawat wykonując uprzejmy gest, który oznaczał tyle że jest mile widziany. Pochodził z arystokratycznej rodziny więc wiedział jak się zachować, dobrze go wychowali.
- Nie przeszkadza Pan, byliśmy umówieni dokładnie na tą godzinę. Podziwiam punktualność, ponieważ zawsze myślałem, że Aurorzy nie są z tego znani, jak widać za mało ich poznałem. Lubię także gdy moi rozmówcy przechodzą od razu do konkretów. Proszę zaczynać. - Dodał i usiadł na swoim fotelu nie odrywając wzroku z mężczyzny. Był ciekawy jego pytań i to z czym dokładnie przychodzi.

Tak, Percy zamierzał przejść do konkretów. Chciał odwalić swoją robotę i wyjść. Bo to nie tak, że nie lubił być aurorem - uwielbiał swoją pracę, naprawdę... po prostu wyjątkowo nie miał ochoty przepytywać wszystkich tych ludzi w sprawie rzeczy tak... mu bliskich.
- Zacznę od tego, panie Sorrentino, że jestem tutaj nie po to, by kogokolwiek o cokolwiek oskarżyć, a raczej po prostu dowiedzieć się tego, co wie pan w pewnych sprawach. Każdy z aurorów musi przesłuchać wyznaczone osoby, a pana dostałem pod swoje skrzydła właśnie ja. - wysilił się na lekko uśmiech, wyjął ze swojej torby notatnik i pióro i spojrzał na Enzo. - Proszę mi najpierw powiedzieć, czy słyszał pan coś o jakichś dziwnych wydarzeniach, które miałyby miejsce w starych tunelach, opuszczonych miejscach, może w kanałach...? Coś związanego z czarną magią, to przede wszystkim?

Słuchał dokładnie tego co Percy mówił i bardzo się zdziwił, ale także go to rozbawiło. Przesłuchanie? Rozkazy od Shackelbolt'a? Jego władza nie sięga wcale tak wysoko by mógł sobie przesłuchiwać szefostwo departamentu, zwłaszcza tego do którego podlega jego biuro. Chciał wybuchnąć śmiechem, ale nie mógł tego zrobić. Musiał zachować się jak profesjonalista. Uśmiechnął się tylko lekko i słuchał pytania.
- Tunelach? Nic nie słyszałem o żadnych tunelach. Co tam się dzieje? - Enzo był najwyraźniej nie doinformowany, ponieważ wcześniej nie słyszał nic o żadnych tunelach. Czyżby Shaceklbolt o czymś zapomniał wspomnieć w ostatnim raporcie? Lorenzo przeglądał całą dokumentacje od początku zeszłego tygodnia i nic podejrzanego w niej nie znalazł. Od czasu wyjazdu Croucha on jak na razie ma władzę nad departamentem, gdyby szef coś o tym wiedział raczej by mu powiedział. Dziwne.
- Raczej jestem marnym źródłem informacji bo wszystko co wiem, wie także biuro aurorów. To od was muszę wyciągać informacje w cotygodniowych raportach dotyczących waszych działań, by można to było przerobić i puścić do opinii publicznej. - Dodał po chwili.

Jego władza nie sięgała tak daleko...? Owszem, sięgała. Był szefem biura aurorów, mógł wydawać rozkazy przesłuchania kogo tylko chciał i nie miało żadnego znaczenia, czy jego aurorzy będą musieli przesłuchać jakiegoś szefa jakiegoś tam departamentu (w przypadku Enzo - zastępcę, więc jeszcze niższe stanowisko), czy wręcz głównego sędzię Wizengamotu. Rozkaz był rozkazem, a o wszystkich wiedziała także Minister Magii. Jeśli Lorenzo nie został wcześniej poinformowany o przesłuchaniu... to widocznie nie powinien o nim wiedzieć. Poza tym był też takim samym człowiekiem jak wszyscy inni. Mógł sobie mieć szlachecką krew (chociaż Lestrange uznawał tylko szlacheckie rody angielskie, bo niby czemu miałby w ogóle myśleć o hiszpańskich, włoskich czy tam innych rodach?), ale nadal był czarodziejem jak każdy inni wobec prawa i Ministerstwa. I jeśli tak rozkażą, to będzie przesłuchiwany.
Percy zanotował coś krótko i podniósł ponowie wzrok na mężczyznę.
- Co oznacza przerobienie informacji, by puścić je do opinii publicznej? Co pan takiego robi z informacjami podawanymi przez Ministerstwo? Na czyj rozkaz? - teraz Percy bez wątpienia był aurorem, nikim innym i był jak najbardziej w swoim żywiole. Zanotował też to, co Enzo mówił wcześniej, a później dopisał na dole swoje pytania do Sorrentino.

Jak widać każdy miał inne postrzeganie wyższości hierarchicznej w strukturach ministerstwa, zwłaszcza w ich własnym departamencie, lecz nie o to tutaj chodziło. Być może później coś z tym zrobi, a może i nie.
Słysząc następne pytanie aurora, aż westchnął ze zniesmaczenia. "Typowy auror" - pomyślał sobie. Nie ma to jak łapanie za słówka, a także jej złą interpretacje. Widać mało wiedzą o jego pracy, może i to lepiej.
- Źle mnie Pan zrozumiał. Przez słowo "przerobić" miałem na myśli opisanie faktów w krótszej, bardziej zrozumiałem formie dla każdego. Gdy dostaje dokumentacje dziesięciu stron o zabójstwie, lub porwaniu, nie mogę wszystkiego opublikować, zwłaszcza że większość jest napisana żargonem prawniczym. Trzeba to zamienić na prostszy język. - Powiedział spokojnie dalej nie spuszczając wzroku z Perciego.

Przyjął taką odpowiedź i zapisał ją w notesie, ale nie bardzo w nią wierzył. Gdyby mężczyzna faktycznie miał na myśli skrócenie, to użyłby innego słowa. Niemniej - nie miał dowodów, a że lubił się czepiać słówek... cóż, taka praca.
A wyższość hierarchiczna wyższością, jednakże Percy wykonywał jedynie swoją pracę i nie miał sobie nic do zarzucenia - tym bardziej, że wykonywał tylko i wyłącznie swoje zadania. On przesłuchiwał, a Lorenzo "przerabiał" informacje... tzn, oczywiście, skracał.
- Przejdźmy dalej. Widział pan ostatnio coś podejrzanego? Jakieś dziwne zachowanie kogoś z Ministerstwa na przykład? Czy ktoś wydaje się panu... inny, odmieniony? - znów zapisał pytania i podniósł z grzeczności oczy na Enzo. - Mam tutaj na myśli na przykład działanie zaklęcia Imperius.

Słysząc kolejne pytanie aurora musiał się chwilkę zastanowić. Czy widział się z kimś ostatnio z ministerstwa i czy się ten ktoś wyróżniał zachowaniem?
- Hm... nie zauważyłem by ktoś się inaczej zachowywał. Szczerze? Rzadko się z kimkolwiek widzę, więc trudno jest mi określić czy ktoś był, jak to Pan ujął "odmieniony". Jedyne co jestem w stanie stwierdzić to to, że coraz rzadziej widzę Pana Croucha. - Powiedział spokojnie, poprawiając się lekko na fotelu. Już niedługo będzie musiał go wymienić, lub dać do naprawy bo zaczęło skrzypieć, co go strasznie wkurzało. Uwielbiał porządek, ład i ciszę, jeżeli coś nie pasowało do tego schematu, po prostu to zmieniał, lub wyrzucał. Był bogaty, kto mu zabroni.
Pytania które zaczął zadawać mu Percy nie były trudne i mógł na nie wszystkie odpowiedzieć na spokojnie. Nie miał nic do ukrycia. Posada zastępcy Croucha liczyła się z zostaniem osobą publiczną, mniejszym lub w większym stopniu. Nie miał rozkazów od Czarnego Pana, które dotyczyłby Ministerstwa dlatego też mógł wykonywać spokojnie swoje obowiązki bez ryzyka wpadki. Być może to się zmieni, lecz na razie nie ma się czego obawiać.

- Martwi Pana nieobecność Pana Bartemiusza Croucha? - uniósł wzrok znad kartki, chociaż to też zanotował. - Dlaczego? Podejrzewa go Pan o coś, czy raczej ma Pan na myśli to, że bez niego Ministerstwu jest... trudniej?
Tak, Percy za jednym zamachem załatwiał sprawy i dla biura aurorów, i szukał jeszcze czegoś, co mogłoby się przydać Czarnemu Panu. Niestety, takie jest życie, gdy się "pracuje" w dwóch miejscach.
- Nie będę Pana męczył zbyt długo - cenię swój czas, tak samo jak Pan ceni swój. Jeszcze tylko kilka drobnych pytanek... Mówi Panu coś nazwisko Grindelwald, prawda? Czy może Pan powiedzieć coś na jego temat? Wie Pan coś więcej, niż piszą w gazetach? - uniósł kącik ust w uśmiechu. - Coś jest może przypadkiem "przerabiane"?

- Nie! Ależ skąd! Nic z tych rzeczy! Nie podejrzewam szefa o nic, tylko jest o dużo trudniej bez niego. Nie mam dostępu do ważniejszych akt wydziałowych, a obowiązki i tak spadły na moje barki. - Na początku, broniąc swojego szefa trochę się podniósł. Nie chciał zrzucać podejrzeń na Croucha... czyżby? Dał tylko małą sugestie, liczył na to że bardziej mu się przyjrzą. To może być przydatne, zwłaszcza podczas budowania relacji. Miał pewien plan... plan który niestety wymagał czasu.
- Pan żartuje? - Przerwał na chwilę, mrużąc przy tym lekko oczy. - Chyba każdy wie kim jest Gellert Grindelwald. Jeden z najpotężniejszych czarnoksiężników, którzy chodzili po ziemi. Narobił niezłego bajzlu u nas, ale także w Stanach Zjednoczonych, działał w okresie międzywojennym. Znam dobrze jego akta, ponieważ kazano mi zapoznać się ze wszystkimi aktami "starych" czarnoksiężników. Co aktualnie robi i gdzie się znajduje nie mam pojęcia, choć plotki głoszą że nie żyje, lecz jakoś nie chce mi się w to wierzyć. Po co Pan o niego pyta? Czyżby wrócił? - Historia Grindelwalda jest mu dobrze znana, lecz jest w niej wiele nieścisłości. Na przykład, w aktach nic nie pisze o wspólnikach, choć wiadomo, że nie działał sam. Wolał bardziej się nie zagłębiać w tą historię, zwłaszcza że jego czas już przeminął, teraz rządził Czarny Pan.

Auror uśmiechnął się pod nosem i zanotował słowa Enzo. Cóż, uznał, że mogą mu się później przydać - czy to w rozmowie z Sheckelbotem, czy z samym Crouchem. Nie powiedział jednak ani słowa na ten temat, bo po co?
Zatkało go jednak trochę - bo inaczej tego nazwać nie można - gdy usłyszał, co Sorrentino mówi o Grindelwaldzie.
- Dlaczego Grindelwald miałby nie żyć? - uniósł brwi, przyglądając się mężczyźnie, jakby zobaczył właśnie ducha. - Słyszał pan plotki o tym, że nie żyje...? Jak to - czyżby wrócił? - zamrugał, kompletnie zbity z tropu i aż zapomniał o notowaniu. - Nic mi nie wiadomo o tym, żeby kiedykolwiek, ktokolwiek mówił o jego zniknięciu, a tym bardziej śmierci. Uważam też, że jest tym, którego trzeba obawiać się najbardziej, mniej więcej na równi z profesorem Dumbledorem i Tym, Którego Imienia Nie Wolno Wymawiać. Ale... to tylko moje zdanie. Nadal jednak nie rozumiem skąd ten pomysł... - pokręcił jeszcze głową, zerknął na kartkę i wrócił do pytań. - Był pan ostatnio świadkiem użycia Czarnej Magii? Przez kogokolwiek, gdziekolwiek? - uniósł lekko brwi.

Trochę zesztywniał, więc postanowił zmienić lekko pozycje. Oparł się dokładnie na fotelu, tym razem przenosząc ciężar ciała na drugą stronę. Zaczynał mrowić go mały palec na dłoni, a to oznaczało że jakiś kręg w kręgosłupie zaczął naciskać na jego nerw łokciowy. Strasznie wkurzające uczucie, myślał że się już tego pozbył ale to lubiło wracać. Czyżby miał za mało ruchu? Ostatnio się zapuścił, jeżeli chodzi o zdrowe odżywianie ale nie sądził, że to może wpłynąć na jego ogólne zdrowie. Wróćmy jednak do tematu... Wysłuchał dokładnie co auror chciał powiedzieć i postanowił sprostować swoją wypowiedz.
- Większość ostatnich przestępczych działań jest podyktowanych Śmierciożercom, czy też Sam-Wiesz-Kogo. Moim zdaniem, jak i wielu pracowników departamentu wydaje się jakby Grindelwald "ucichł", jeżeli tak to można nazwać. Nie przeczę, że Grindelwald jest potężny. Cały czas uznawany jest za najniebezpieczniejszego czarnoksiężnika wszech czasów, ale osobiście bardziej obawiam się Tego-Którego-Imienia-Nie-Wolno-Wymawiać, gdyż każdy boi się je wypowiedzieć. - Powiedział spokojnie z opanowaniem, lecz przy ostatnim zdaniu... ukazał się także delikatny lęk w jego głosie. Zawsze miał ciarki gdy myślał o Czarnym Panie. Obawiał się go i jednocześnie ekscytował się tym, że jest bardzo aktywną osobą w jego życiu.
- Nie, nie byłem świadkiem używania Czarnej Magii. Gdybym był, musiałbym kogoś takiego jak najszybciej zgłosić, ewentualnie powstrzymać i zaprowadzić pod sąd. - Odpowiedział na kolejne pytanie, równie spokojnie jak ostatnio.