Dom Elise i Daliena, wiosna '69

Mały Noel miał już cztery lata, a więc potrzebował coraz więcej uwagi i przede wszystkim - potrzebował ojca. Jeśli jednak chodzi o Daliena.. ten rzadko bywał w domu, ze względu na to, że zachciało mu się zostać aurorem. Nie, nie miała z tym problemu... Po prostu się o niego bała, gdy wychodził z domu. Bała się, że nie wróci. Ale zgodziła się za niego wyjść, a już wtedy wiedziała, że mężczyzna (wtedy chłopak), gdy zostać aurorem. Mogła się nie zgadzać na zaręczyny, tak... tyle że nie żałowała ślubu z Dalienem, kochała go. A to, że go często nie było i że się o niego tak bała... no, trudno, musiała to jakoś przeżyć.
Westchnęła cicho, próbując jakoś ogarnąć kuchnię. Przygotowywała posiłek dla Noela i obiad, który zjadła częściowo sama, a część schowała do piekarnika, żeby zaczekała na Daliena - o ile kiedyś wróci.
Nie spodziewała się niczyjej wizyty, bo niby kto miałby się pojawić? No, poza Dalienem oczywiście, ale on raczej nie pojawi się aż do nocy. Był tak bardzo zapracowany... Jej biedny, kochany mężczyzna...
Usłyszała płacz Noela, więc zostawiła sprzątanie i poleciała do salonu, sprawdzić co się stało - Noel bawił się na dywanie.

Aurorzy potrafią zjawiać się niezapowiedzianie. Tutaj z kolei mogło być podobnie. Lecz to nikt obcy się nie pojawił, ale Liam. Nie chciał nachodzić o tak późnej porze Elise, ale wiedząc iż Daliena nie ma w domu, a sam nie ma swojej rodziny, postanowił zajrzeć do Elise, czy wszystko w porządku. Po prostu upewnić się. Nie da się ukryć, że on sam nawet zauważył swojego brata dość za często w Ministerstwie. Ba, raczej wiedział iż ten często jest na patrolach a po godzinach czasem siedzi w biurze i wypełnia papiery. Nie raz i nie dwa wyganiał go do domu, odkąd Noel się urodził. Dziecko potrzebowało rodziny. A tym bardziej ojca. Miał nadzieję, że Dalien jest świadom tego iż musi ograniczyć swój pracoholizm dla rodziny. Póki co, nie było jeszcze tak źle. Dzisiaj możliwe, że miał nocną zmianę, ale Liam chętnie by się z nim zamienił. Byleby Dalien był przy swojej żonie i synu.
Teleportował się przed domem brata i szwagierki, po tym zapukał dość mocno, informując o swoim przybyciu. Nie chciał przeszkadzać, ale chciał zobaczyć czy wszystko gra. Jak radzi sobie Elise. A jak trzyma się jego chrześniak.

Elise otworzyła drzwi nieco niepewnie, trochę wystraszona. Różnie mogło być - w tych czasach nigdy nie wiadomo kto zapuka do Twojego domu. Wcześniej uzbroiła się w różdżkę, na wszelki wypadek, ale ulżyło jej, gdy zobaczyła Liama. Niby Liam mógł być jakimś Śmierciożercą pod działaniem Eliksiru Wielosokowego, albo być faktycznie Liamem pod zaklęciem Imperiusa... ale chyba jeszcze Eliska nie straciła całkowicie wiary w ludzkość. Uśmiechnęła się niepewnie, widząc go za progiem i otworzyła szerzej drzwi, wpuszczając go do środka.
- Liam. Co Cię sprowadza? - zamknęła za nim drzwi, gdy wszedł do środka i przytuliła go krótko, a potem pobiegła do Noela, który znów zaczął marudzić. Ostatnio był strasznie marudny, chyba nawet bardziej niż wtedy, gdy był niemowlęciem. Nie umiał zająć się sobą na dłużej. Gdy tylko Elise się oddala, on marudził i płakał. Wzięła go więc na ręce i wróciła razem z synem do Liama. - Hej, Noel, zobacz kto przyszedł. - musnęła nosem policzek synka, który teraz uspokoił się trochę i wyciągał ręce do Ellisa.

Liam nie zdziwiłby się widokiem uzbrojonej Elise. Wręcz bardzo dobrze zrobiła, otwierając drzwi z różdżką w dłoni. Lecz ujrzawszy ją, uśmiechnął się przyjaźnie.
- Cześć Eliska.
Przywitał ją życzliwie z uśmiechem. Lubił czasami ją tak nazywać. Czy podrobiony Liam przywitałby się z nią tak samo? Musiałby go dość dobrze znać.
Wyściskał szwagierkę, dając jej także buziaka w policzek.
- Pomyślałem, że może zobaczę co u Ciebie i jak sobie radzisz.
Taka poniekąd była też rola ojca chrzestnego. A nawet szwagra. Nie miał swojej rodziny, więc chociaż bratu mógł pomóc. Liam zauważył, że za często widuje Daliena w biurze. A raczej w godzinach, w jakich być go nie powinno.
Z innego pomieszczenia dało się słyszeć Noela. Poczekał więc, aż Elise zajmie się swoim synem. Uroczy był z tego dziecka Noel.
- Hej mały. Co tam płaczesz mamie?
Zagadnął do małego, a widząc że wyciąga w jego stronę łapki, wyciągnął swoje, by wziąć go na ręce.
- Mogę?
Zapytał jeszcze, by otrzymać od matki bratanka pozwolenie. Z początku też miał dystans do dzieci. Podobnie jak brat. Lecz im częściej u nich przebywał, tym szybko nauczył się być bardzo dobrym wujkiem. Może i nawet ulubionym dla małego?

Elise uśmiechnęła się, widząc jak Noel wyciąga swoje małe rączki do Liama.
- Jasne, że możesz. To Twój chrześniak. - podała mu swojego synka, a sama stanęła przy nich, podpierając się łokciami po bokach. Nadal się uśmiechała, ale Liam, który już trochę ją znał, na pewno z łatwością zauważył, że kobieta jest zmęczona i niewyspana. Nic dziwnego, skoro była głównie sama z małym dzieckiem.
Po chwili Elise westchnęła cicho, przetarła swoje niebiesko-zielone oczy palcami wskazującymi i pokręciła lekko głową. Najchętniej położyłaby się spać, ale dla młodej matki to niestety zbyt duży luksus.
- Chcesz kawy, herbaty...? Czegoś innego do picia? - uśmiechnęła się do szwagra i puknęła jeszcze małego Noela w nosek, na co ten zaśmiał się i schował twarzyczkę w ramieniu wujka.

Nawet jeśli to był jego chrześniak, to i tak wolał zapytać o zdanie jego mamy. Otrzymując ją, wziął chłopaka na ręce, dostrzegając że mały się uspokoił i lubił nawet przebywać na jego rękach. Wtedy też Liam uwagę z małego, przeniósł na Elise, zauważając u niej zmęczenie. Trochę to było przykre, widząc ją w takim stanie a Daliena nie było w domu. Że też jego brat musiał dzisiaj mieć nocną zmianę.
- W sumie to mógłbym się sam obsłużyć. A Ty czasem nie potrzebujesz odpocząć? Zajmę się małym.
Zaoferował swoją pomoc. Ten dom znał tak samo dobrze, jak Dalien i Elise znali jego. W końcu jakby nie patrzeć, to u nich rodzinne. Przynajmniej Liam mógł mieć kolejną szanse wykazania się z dobrej strony jako ojciec chrzestny.
Przytulił do siebie małego Noela, który rozbawiony pstryczkiem od mamy, schował twarz w jego ramieniu.