Domeric Quentin Fawley

Data urodzenia: 14 listopada 1951r.
Miejsce urodzenia: Londyn
Miejsce zamieszkania: Londyn
Zawód: obrońca w Wizengamocie
Stan cywilny: kawaler
Status krwi: szlachecka
Szkoła Magii: Hogwart
Dom w Szkole: Slythierin
Różdżka: 11 i pół cala, dość sztywna, prosta, uchwyt posiada delikatnie rzeźbione wzory z drobnym defektem zaburzającym kompozycję, brzoza, włókno z serca smoka

Niełatwo jest być szlachcicem... Ej, nie, kogo my próbujemy oszukać? Urodzenie się w szlacheckiej rodzinie było chyba najlepszym, co mogło Quenta spotkać i sam zdawał sobie z tego sprawę praktycznie od zawsze. To, że jego rodzina była dość przychylnie nastawiona wobec poczynań pewnych grup zwolenników wyplenienia wszystkiego co nie "czystokrwiste", też szczególnie mu w życiu nie przeszkadzało, wręcz przeciwnie... Ale to inna bajka.
Domeric urodził się i wychował w Londynie, jako drugi syn państwa Fawley. Jako dziecko był bardzo cichy i zamknięty w sobie, a na dodatek odkąd tylko nauczył się czytać, praktycznie nie rozstawał się z książkami. Nic więc dziwnego, że pakując go do pociągu mającego zawieźć dzieciaka na pierwszy rok w Hogwarcie, Fawleyowie wzdychając w duchu pogodzili się już jako tako z myślą, iż ich młodszy syn może skończyć w barwach Ravenclawu. Ku ich zdumieniu jednak, w pierwszym liście od Quenta powiadomieni zostali o jego przydziale zgoła nieoczekiwanym, chociaż bez wątpienia przyjętym z dużą dozą entuzjazmu.
Pierwsze lata szkoły były dla chłopca dość ciężkie. Często porównywany do brata, łażący wszędzie z opasłym tomiszczem pod pachą i okularami zsuwającymi się z przydużego nosa, świetnie się uczący, robiący z siebie pośmiewisko na zajęciach z latania... Cóż, dość powiedzieć, że nie był szczególnie popularny wśród rówieśników.
Wszystko zmieniło się w momencie, gdy na czwartym roku, jednego z późnowiosennych popołudni. Pewna grupka starszych od Fawleya Gryfonów, lubująca się w dokuczaniu dzieciakom ze Slytherinu, postanowiła dla zabawy przedrzeźniać go na oczach sporej liczby uczniów. Nietrudno zgadnąć, że Quent nie przyjął tego dobrze. Tamci jedynie bardziej naigrywali się z dzieciaka, gdy ten kazał im przestać. "Co niby zrobisz?" Nie wiedział co zrobi, ale ze złości aż w nim kipiało. "Może chcesz się bić, co? No dalej, wyciągnij różdżkę! Będę miał powód, żeby przetrzepać ci skórę!" Tak, właśnie dokładnie to zrobił. Ostry świst przecinający powietrze, trzask i huk, a później cisza, kiedy śmiech zamarł na ustach gawiedzi. Szczęśliwie zanim koledzy pechowego Gryfona zdążyli zebrać się do jakiejś większej bitki, całą sprawą zainteresowali się nauczyciele i zbiorowisko momentalnie rozpędzono.
Lato, które nadeszło po owym epizodzie, musiało być prawdziwie magiczne, bo kiedy Quent wrócił do szkoły na piąty rok, był zupełnie innym człowiekiem. A może po prostu dorósł? W końcu to właśnie czas, w którym dzieci najbardziej się zmieniają, prawda? Tak czy inaczej, nie dało się ukryć, że w niczym nie przypominał chowającego się po kątach z książką smarkacza - bez wątpienia wyprzystojniał, a dodatkowych kilka centymetrów wzrostu też nie zaszkodziło. Nagle zaczął rozmawiać z ludźmi, bywać na imprezach i wypadach do Hogsmeade. Zgłosił się również do klubu pojedynkowego, dziękując w duchu losowi za to, że pojedynki czarodziejów nie wymagają specjalnego wysportowania.
Egzaminy nie sprawiały mu nigdy szczególnego problemu, a po zakończeniu Hogwartu szkolił się dalej, w planach mając pracę w Wizengamocie. Nigdy nie miał problemów z wyuczaniem się długich formuł na pamięć, a znajdowanie wszelkich wybiegów i haczyków w przepisach stało się z czasem czymś na kształt jego drugiej natury. Jego staż w teorii powinien był być znacznie dłuższy, ale szybko okazało się, że jego rozległa znajomość prawa połączona z umiejętnością prędkiego myślenia oraz działania, doskonale pasują do stanowiska, o które się ubiegał. W tamtym czasie, gdy zdecydowano się go przyjąć, sytuacja w Wizengamocie była dość nadzwyczajna, co pewnie też miało niejaki wpływ na jego szybki awans. W czasie zbiegły się wtedy bowiem dwie niecodzienne sytuacje: proces osoby, którą pewien auror bardzo chciał zobaczyć za kratkami i niespodziewane odejście na emeryturę jednego ze starszych obrońców. Quent bez wahania zgodził się podjąć tej mało przyjemnej roboty, wygrał i tak już zostało. Póki co nie zaliczył jeszcze żadnej spektakularnej klapy na polu zawodowym i lubi szczycić się owym faktem powtarzając czasem, że osoby, które zgodzi się bronić przed sądem, zawsze wychodzą z przesłuchania wolno. W pracy ma reputację człowieka przyjemnego w obyciu i, nomen omen, czarującego, choć bardzo stanowczego.

Przeuroczy człowiek. Serdeczny, wesoły, wygadany - po prostu dusza towarzystwa. Nic, tylko się zaprzyjaźniać, prawda? Bardzo stanowczy, zwykle stawia na swoim, chociaż w bardzo kulturalny i uprzejmy sposób. Trudno wyprowadzić go z równowagi, czy zastraszyć, wydaje się wiecznie przyjmować wszystko z tym samym, opanowanym uśmieszkiem. Uwielbia dyskutować i pokazywać innym jak bardzo nie mają racji, a moment, w którym na twarzy przeciwnika debaty pojawia się złość związana ze świadomością przegranej jest dla niego jedną z najlepszych nagród za ciężką pracę. Szalenie wierny... własnym poglądom. Innym ludziom w stopniu wątpliwym - nigdy wprawdzie nie zdradził nikogo otwarcie, ale... Ach, nieważne. Dość samolubny, lubi być "na wierzchu". Nie lubi dzielić się z innymi tym, co naprawdę myśli. Chociaż wśród ludzi wydaje się całkiem otwarty i rozluźniony, w głębi duszy nigdy do końca się nie zmienił. Zmyśla jak z nut, ale ciężko go na tym złapać, bo zwykle jest wystarczająco ostrożny i zaradny, by uniknąć nieścisłości w swoich kłamstwach. Dużą wagę przywiązuje do własnego wyglądu, w końcu jak człowieka widzą, tak go piszą, prawda? A Quentowi zależy na tym, by ludzie postrzegali go w pozytywnym świetle, niezależnie od tego, do jakiej grupy przynależą. Nawet, jeśli to tylko zwykli mugole - czułby się źle z samym sobą, gdyby jakieś niemagiczne prostactwo uważało go za gorszego od nich. Jest ambitny, dużo wymaga od siebie, ale też od innych. Jego plany na przyszłość bez wątpienia robią wrażenie, nie dzieli się nimi jednak z nikim. Bardzo ceni sobie swoją prywatność, to wszystko.

Smutny brak. Chociaż już od jakiegoś czasu szuka potencjalnego nauczyciela, który mógłby pomóc mu w opanowaniu trudnej sztuki oklumencji. Głównie dlatego, że z każdym kolejnym rokiem ogarnia go coraz większa paranoja gdy pomyśli, że jego sekrety, tak skrzętnie skrywane, mogłyby wyjść przypadkiem na jaw.

Bogin: postacie rodziców i brata spoglądające na niego z obrzydzeniem i powtarzający, że o wszystkim wiedzą
Patronus: nigdy nie wyczarował
Teleportacja: potrafi się teleportować
Zaklęcia niewerbalne: póki co potrafi jedynie rzucać bardzo proste zaklęcia bez użycia formuł, ale ćwiczy ambitnie - ot tak, dla własnej satysfakcji
Najlepszy w: zaklęcia, szczególnie te ofensywne
Najgorszy w: zielarstwo i eliksiry - nie ma cierpliwości to modlenia się nad tym syfem
Eliksiry: nie przepada za samodzielnym warzeniem - woli kupić, żeby być pewnym, że to nie jakiś bubel
Najlepszy przedmiot szkolny: Historia magii - kiedy reszta klasy umierała z nudów, Quent z entuzjazmem godnym najgorszego Krukona dopytywał biednego świętej pamięci Binnsa o szczegóły kolejnych wojen i problemów sprzed lat
Najgorszy przedmiot szkolny: Latanie - do dziś czuje głębokie obrzydzenie w stosunku do mioteł, a quidditch uważa za sport dla plebsu
Inne: ma szeroki zakres wiedzy w temacie prawa czarodziejów; świetna pamięć, jest też całkiem spostrzegawczy; niespodziewanie dobrze radzi sobie z pojedynkami, głównie przez połączenie dobrego refleksu i zdolności do wyrzucania z siebie potoków słów z prędkością, którą doceniliby nawet mugolscy raperzy