Aurora Christiansen

Data urodzenia: 11.03.1954
Miejsce urodzenia: Północna Norwegia, okolice Sappen
Miejsce zamieszkania: Londyn, kamiennica w centrum
Zawód: Uzdrowiciel, Urazy Pozaklęciowe
Stan cywilny: Panna
Status krwi: Szlachecka, pochodzenie Skandynawskie
Szkoła Magii: Durmstrang
Różdżka: Sosna, łuska salamandry, 14 i 1/2 cala, prosta, raczej sztywna.

Christiansen... Wielki, dumny ród żyjący na północy nieprzyjaznej, zimnej Norwegii. Myślę, że duma doprowadziła moją rodzinę do zatracenia. Istniejemy wciąż, jako ród, mimo to... to już bardziej egzystencja. Nasze istnienie jako rodu jest już prawie na wykończeniu - nie rodzą się nowe dzieci, jestem najmłodsza w rodzie. Jest jeszcze mój brat... ale on też nie kwapi się do przedłużenia rodu.
Moi rodzice poznali się w szkole. Jakimś cudem, zakochali się w sobie, a że oboje pochodzili z czystokrwistych rodów, udało im się wziąć ślub. Może dlatego nie naciskali ani na mnie, ani na brata z ożenkiem. Może dlatego ród wygaśnie? Nie wiem. Chyba przestało mnie to męczyć, co będzie z rodem, z czystością krwi... to chyba nigdy nie była moja bajka. Tylko czemu tak długo to trwało, nim się obudziłam?
Potrząsnęłam głową, wstając do paczki, która leżała na stole. Nie bałam się zawartości - osoba od której to dostałam... ufałam jej. Schwyciłam liścik przywiązany rzemykiem, którzy utrzymywał brązowy papier na miejscu: Przyda ci się w porządkach. A.
Spojrzałam na naczynie i uniosłam różdżkę. Srebrna delikatna nić zawisła na niej, a ja strzepnęłam ją do myślodsiewni i zanurzyłam się we wspomnieniach.

Zaskoczyło mnie jak bardzo niewyraźny obraz zastałam. Wspomnienie pochodziło z mojego wczesnego dzieciństwa, nie byłam pewna ile mogłam mieć lat... dwa może? Stałam w przedpokoju w naszym domu w Norwegii, było wszędzie ciemno. Mała ja zachichotałam, zupełnie jakby działo się coś zabawnego, fajnego. Idąc na palcach (choć miałam wrażenie że nic to nie pomaga, bo deski i tak skrzypiały) podeszłam do drzwi i wybiegłam na dwór. Byłam w koszulce nocnej, białej, cieniutkiej, z bosymi nogami. Mimo to wybiegłam na śnieg i śmiałam się gdy zauważyłam że nikt mnie nie goni.
Patrzyłam na tę scenę z nieukrytym zdumieniem, bo śnieg jaki mogłam oglądać był inny niż ten który pamiętam z dnia dzisiejszego. Wtedy widziałam go jako cudowny, skrzący się biały puch. Perfekcyjny.
Mała ja zauważyłam że nic się nie dzieje, więc pobiegłam przez podjazd, dalej między drzewa, a duża, obecna ja, poszłam za dzieckiem którym byłam. Szłyśmy - w moim wspomnieniu bardzo krótko - choć wiedziałam że trwało to dużo dłużej. Widziałam jak moje stópki przyjmują niezdrowy, niebieskawy kolor, podobnie usta. Zamarzałam, choć we wspomnieniu nie było zimno. Nie pamiętałam chłodu. Mała ja usiadłam przy drzewku i objęłam rękami kolana, oparłam głowę i zamknęłam oczy. Pamiętam że byłam zmęczona...
Scena rozwiała się i natychmiast uformowała nowa. Stałam wśród śniegu trzymana na rękach przez jakiegoś mężczyznę. Nie znałam go, choć teraz gdy na niego patrzyłam, wydawał się znajomy... choć jako dziecko nie zapamiętałam odpowiednich szczegółów, by móc rozpoznać twarz. Pamiętałam, że mi się podobała. Coś mówił - we wspomnieniu tylko został tembr głosu, nie za bardzo rozumiałam jego słowa. Może nie mówił po norwesku? Po chwili coś z siebie wydusił, a mała ja wpatrzona w niego jak w obraz, z palcami zaciśniętymi na jego koszuli (bo jego płaszczem mała ja byłam szczelnie opatulona) odpowiedziałam wypowiadając moje imię. Ruszyliśmy. Po chwili krótkiego marszu mała ja dotknęłam jego policzka. Gdy spojrzał na mnie, bardzo powoli i wyraźnie powiedziałam:
- Gdy już będę duża - zostaniesz moim mężem.
Mężczyzna uśmiechnął się, a ja, teraźniejsza ja, zamarłam. Znałam ten uśmiech!, tylko kto się tak uśmiechał..?

Scena rozwiała się nim zdążyłam zastanowić się głębiej. Znalazłam się w sali w szkole. Siedziałam przy ławce starając się nie zwracać na siebie uwagi, miałam jakieś trzynaście lat. "Koledzy" chwilę wcześniej wrzucili mój podręcznik do kibla, a gdy go wyłowiłam, postanowili go rytualnie spalić. Efekt był taki że trafiłam na lekcję bez podręcznika, a przecież siedziałam sama. Po chwili profesor zwrócił na mnie uwagę i zadał mi pytanie o temat lekcji. Wstałam i bez zająknienia odpowiedziałam na pytanie. Ja-obecna zauważyłam jak twarze prześladowców odwracają się w niedowierzaniu. Miałam przeczytać z podręcznika, nie odpowiedzieć z głowy. Nauczyciel pokiwał głową i zaczął się odwracać, gdy nagle zmienił kierunek i znów na mnie spojrzał.
- Gdzie twój podręcznik, panienko Christiansen?
Wstałam znów, bardzo powoli. Nie wiem co mi wtedy strzeliło do głowy. Szlachecka krew chyba, bo brodę miałam zadartą do góry i patrzyłam prosto w oczy profesorowi. Patrząc na tę scenę z boku zdałam sobie sprawę, że to był pierwszy raz gdy się postawiłam, gdy przestałam chować głowę w piasek, gdy pokazałam że jestem z rodu Christiansenów.
- Nie potrzebuję go, profesorze. Przed chwilą to udowodniłam.
W sali przeszedł pomruk, a profesor wyglądał jakby chciał powiedzieć.
- Christiansen - urwał, zdając sobie z czegoś sprawę i kiwnął głową. - Siadaj.

Znów rozmycie sceny. Poznałam dom rodzinny, jadalnię, siedzieliśmy całą rodziną przy stole na oficjalnym obiedzie w niedzielę. Ojciec chrząknął.
- Postanowiliśmy, że przestajemy popierać Grindelwalda - oznajmił ojciec. To ogłoszenie tyczy się całej rodziny.
- Dlaczego? - zapytałam i matka uderzyła mnie w dłoń położoną na stole. Młodsza, szesnastoletnia ja nawet nie drgnęłam, ale dorosła ja, owszem. Skrzywiłam się mocno. Zasada że nie mogłam odzywać się przy stole, bo byłam najniżej w hierarchii mnie drażniła. Zasady ze średniowiecza. Brat spojrzał w moją stronę ze współczuciem i odezwał się, powtarzając moje pytanie.
- Ponieważ - ojciec nie patrzył w ogóle na mnie, tylko na brata, choć brata odpowiedź nie interesowała. Miałam wrażenie że mój braciszek robi dobrą minę do złej gry, ale w rzeczywistości już wybrał stronę. Niekoniecznie tę którą wybierał ojciec dla nas. - Czarny Pan ma poglądy bliższe naszym, jeśli chodzi o mugoli.
Swen podniósł głowę, nagle będąc zainteresowanym.
- Jakie? - zapytał za nas oboje.
- Że trzeba ich wytępić. - Zamarliśmy, a ojciec spojrzał na mnie. - Od następnego roku szkolnego jedziesz do Anglii, do Hogwartu, postanowiliśmy że dostaniesz się na służbę do Czarnego Pana.
Pamiętam jak dziś co wtedy poczułam - zimno. Kompletne zimno. Jakby ktoś mnie wrzucił w zaspę śnieżną.
- Ojcze... -Swen brzmiał jakby czuł panikę. - Ja pojadę do Anglii, niech Aurora skończy szkołę...
- Nie. - Przerwał ojciec. - Jedzie Aurora. Z niej nic nie będzie, ty przynajmniej przedłużysz nazwisko.

Zamknęłam oczy czując jak wiruje świat przed kolejną sceną. Wyjechałam wtedy, w Hogwarcie trafiłam do Ravenclawu.
Coś stuknęło, a ja otworzyłam oczy by zorientować się w scenerii i szybko poznałam sale w Mungu, gdy opatrywałam jakiegoś jedenastoletniego mugolaka. Szlamę, powiedział by ojciec. Był w ciężkim stanie, a ja robiłam co mogłam, by mu pomóc. Staż w Mungu miał być moją formą buntu... ale nie na wiele się ona zdała. W Hogwarcie bardzo szybko trafiłam pod odpowiednie skrzydła - armii Czarnego Pana. Myślałam że na stażu się to urwie, ale nie. Kontakt trwał. Niestety.
Wyszłam z sali i zdałam swoje rzeczy. Był koniec mojej zmiany. Pomodliłam się do Bogów by chłopiec przeżył i teleportowałam się do domu. Nie chciałam ofiar wśród dzieci... ale śmierciożercy byli nieokiełznani. W domu szłam za kilka lat młodszą mną do łazienki gdy usłyszałam walenie do drzwi. Nie wiedziałam wtedy, że tych dwóch śmierciożerców na progu będzie początkiem końca mojego obecnego życia. Nie wiedziałam, że ten jeden raz, gdy im pomogłam zmieni się w pędzącą lawinę, nad którą stracę kontrolę, która mnie przygniecie, pod którą będę się dusić. Nie wiedziałam że kilka miesięcy później "przypadkiem" spotkam Czarnego Pana. Rodzice oczywiście wiedzieli - nie wiem skąd - że go poznałam. Nie było to przyjemne spotkanie, ale nic mi nie zrobił. Miałam być tylko pionkiem, Sami-Wiecie-Kto mimo wszystko nie mógł pozwolić sobie na tracenie popleczników, więc byłam niezbędna... ale i do zastąpienia.

Kolejna zmiana wspomnienia, to miało być przedostatnie. Skręciło mnie w żołądku na jego myśl. To wspomnienie było świeże, sprzed kilku tygodni. Byłam w domu, miałam wolne. Lekturę wspaniałej książki przerwało mi pukanie do drzwi, bardzo specyficzne, kod po którym wiedziałam że muszę otworzyć. Przed drzwiami spotkałam dwie zamaskowane twarze.
- Młody miał wypadek. Zajmij się nim - dostałam rozkaz od znajomego już głosu. "Starszy" się deportował, a ja młodego - krwawiącego z ramienia i z dziwnymi bomblami zaprowadziłam do gabinetu... bo tak, ostatecznie zrobiłam w mieszkaniu gabinet. W końcu nie miałam specjalnego wyboru, skoro co chwilę ktoś ranny ładował mi się na głowę. Miałam dość sprzątania plam krwi z dywanu, byłam beznadziejna w tym typie zaklęć.
Młody bez krępacji zdjął przy mnie maskę. To pokazywało że był nieopierzony, nie tylko fizycznie, ale i nie miał doświadczenia. Reszta nie zdejmowała masek, chyba że problem dotyczył twarzy. Ten jednak był wyraźnie pobudzony... i nie byłam pewna czy będzie chciał mnie zaatakować, czy coś innego.
Przystąpiłam do opatrywania ran, a on zaczął spowiedź. Okazało się, że trochę inaczej wyobrażał sobie bycie śmierciożercą. Myślał że to mniej brutalne. Zaczął mi opowiadać o swojej inicjacji... Ja-ja stałam w najdalszym miejscu sali i słuchałam, obserwując. Patrzyłam jak moja twarz jest doskonale obojętna gdy słuchałam opisu mordu na parze mugoli. Nie wiedziałam, że tak dobrze opanowałam zakładanie swojej prywatnej maski. Najlepsze jednak miało nastąpić. Chłopiec przyznał, że usłyszeli płacz dziecka. Niemowlę, czy noworodek, nie znał się na tym. Jeden z nich poszedł po dziecko i przyniósł je płaczące do pokoju...
Patrzyłam na samą siebie, jak moja twarz pozostaje doskonale obojętna dla opisu jaki słyszałam. Jednak ja obecna... płakałam. Nie mogłam tego wytrzymać. To było...
Nie umiałam tego zaakceptować. Patrzyłam jak ja-z-przeszłości kończę pracę i pokazuję chłopcu drzwi, a on zakłada maskę. Dziękuje mi cicho i przeprasza. I mówi, że myślał że uzdrowiciele mają więcej serca, bo on nie umie żyć z tym czego był częścią i nie wie jak sobie poradzi. Patrzyłam jak stoi jeszcze chwilę patrząc na moją stoicką twarz i puste spojrzenie, po czym wychodzi. Patrzyłam jak ja-z-przeszłości osuwam się na ziemię i wymiotuję, raz, drugi, trzeci, aż moje ciało nie miało czym wymiotować. Patrzyłam jak łzy mieszają się z włosami, wymiotami, z całym światem i płakałam razem ze mną samą. Patrzyłam jak nagle wstaję, rzucam (o dziwo) skuteczne zaklęcie czyszczenia i teleportuję się i staję przed jedynym miejscem w którym mogłam szukać pomocy.
Zamek Hogwart.

Wynurzyłam się z myślodsiewni z zapłakaną twarzą. Mimo wszystko poczułam ulgę, że zmierzyłam się ze wspomnieniami. Wiedziałam że dobrze zrobiłam, prosząc o pomoc Zakon. Wiedziałam, że mogę się tak przydać... W końcu zjawiałam się na niektórych spotkaniach. Mogłam zginąć, grająć na dwa fronty. Wiedziałam to. Ale czy moje poświęcenie nie było małym zadośćuczynieniem za te wszystkie niewinne dzieci, które pośrednio pomogłam krzywdzić?

Usiadłam przy biurku, a przede mną została położona kartka z pytaniami. Zmarszczyłam brwi, rozglądając się dookoła, czytając pytania. Miałam zamiar coś nazmyślać, ale szybko się zorientowałam że to było Prawdomówne Pióro, które nie pozwalało pisać kłamstw. Westchnęłam.
1. Mając do wyboru oszałamiającą karierę lub szczęśliwe życie rodzinne, na co byś się zdecydował/a?
Przymknęłam oczy, myśląc chwilę.
Gdybym usłyszała to pytanie pół roku temu, bez wahania odpowiedziałabym że oszałamiającą karierę. Po co komu rodzina? Moja nigdy nie była dla mnie wsparciem, jakoś nigdy nie czułam potrzeby założenia własnej. Chciałam spełniać swoje plany, żyć dla siebie. Teraz myślę że to najbardziej pokazywało, że jednak mi na nich zależy. Dziś... nie umiem odpowiedzieć co bardziej. Zależy mi na karierze. Bardzo. Jednak zaczęłam czuć coś... dziwnego, taką nieopisaną tęsknotę która budzi się w moim sercu ilekroć patrzę na dzieci, szczęśliwe rodziny. Nie wiem, czego pragnę bardziej. Dziś ci nie odpowiem jednoznacznie.

2. Trwa wojna, każdego dnia słyszysz nowe nazwiska poległych czarodziejów. Czy boisz się, że następnym razem to możesz być Ty?
Uśmiechnęłam się. Ta odpowiedź przyszła bez namysłu, nie potrzebowałam jej długo analizować.
Nie, nie boję się. Nie dlatego, że uważam że nic mi się nie stanie, bo jestem w odpowiedniej grupie. Nie, nie o to chodzi. Nie lękam się śmierci. Nie mam nic do stracenia. Moja rodzina? Nie zależy im na mnie. Może bratu... ale tego nie wiem, nigdy nie wolno nam było rozmawiać jak równy z równym. Praca? Nie osiągnęłam nic - leczenie śmierciożerców to nie powód do dumy, wręcz przeciwnie. Może moja śmierć odkupiła by moje złe uczynki..?

3. Podczas Ceremonii Przydziału miałeś/miałaś tylko jedenaście lat. Jak myślisz, do jakiego domu teraz przydzieliłaby Cię Tiara, czy byłby to inny wybór niż za pierwszym razem?
Właściwie, to miałam siedemnaście lat, gdy byłam przydzielona do domu. Ravenclaw był domem w którym czułam się dobrze... Jednak myślę że sporo się zmieniło przez ten czas. Chciałabym powiedzieć że teraz trafiłabym do Gryffindoru, ale prawdę mówiąc nie jestem tego taka pewna. Najprościej było by zapytać Tiarę. Pamiętam że mówiła wtedy, że w głębi serca mam dużo odwagi, jednak to miłość do nauki wygrywa... Dziś myślę, że do teraz nie znalazłam w sobie tej odwagi, o której mówiła. Chyba jednak trafiłabym znów do Ravenclawu.

4. Jaki jest Twój stosunek do mugoli?
To pytanie sprawiło że zamarłam nad kartką z piórem w ręku. Nigdy tak na prawdę się nie zastanawiałam nad tym. To znaczy... zastanawiałam się. Ale nie tak na prawdę. Zagryzłam końcówkę pióra w ustach i w końcu zaczęłam pisać.
W moim rodzinnym domu najpierw panował pogląd że mugole to inny rodzaj trzody chlewnej. Że są gorsi niż umysłowo chorzy. Że trzeba ich zamknąć w rezerwatach i pilnować, albo przyuczyć do pracy na nasz, czarodziei, rachunek. Później rodzice zmienili zdanie i uznali że mugole to śmieci. Trzeba ich wytępić.
Dlaczego o tym wspominam, zamiast nakreślić własne zdanie? Bo wiele, wiele lat żyłam zgodnie z tym co mówili mi rodzice. Nie wyobrażałam sobie by mieć inne zdanie, choć nie podążałam za ich słowami z żarem w sercu. To było raczej... posłuszeństwo.
Wyjeżdżając do Anglii niejako zerwałam się z łańcucha. Zaczęłam być sobą. Nie marionetką. Mugole tak na prawdę... nie przeszkadzają mi. Ani ich nie kocham, ani nie nienawidzę - ale będąc szczerą, mam takie podejście do wszystkich ludzi i nieludzi - do wszystkiego. Są bo są. Póki nie robią mi krzywdy, niech robią co chcą. I nawet gdyby zaczęli by mnie krzywdzić, świadczyłoby to o jednostce, nie o grupie. I tyle. Jednym zdaniem więc: nie mam do nich żadnego stosunku, podobnie jak do reszty świata.

5. Jakie relacje łączyły Cię z Twoimi rówieśnikami w czasach szkolnych?
Skrzywiłam się, bardzo wyraźnie. Nie miałam ochoty o tym mówić. To nie był dobry okres w moim życiu, nie lubiłam wspominać szkoły. Mimo to, gdy tylko przyłożyłam rękę do kartki, słowa same zaczęły się pojawiać.
Złe. Bardzo złe. W Durmstrangu, mimo że pochodziłam ze szlacheckiej rodziny, dałam się zahukać już na początku. Później było tylko gorzej, byłam regularnie prześladowana. Popychadło w klasie. Najgorsza pozycja. Jakoś w trzeciej klasie powoli zaczęło się to zmieniać. Czasem pokazywałam że jednak nie można ze mną pogrywać, nigdy jednak nie starczyło mi determinacji by z nimi wygrać. Ostatecznie w szóstej klasie przestałam być męczona przez inne dzieciaki, podobno dlatego że jeden z chłopaków, również ze szlacheckiego rodu, zakochał się we mnie. Nie dowiedziałam się czy to prawda, bo w następnym roku wyjechałam już do Hogwartu. Tam ostatni rok skończyłam w chłodnej kurtuazji. Żyliśmy obok siebie, łączyło nas tylko godło i dormitorium... Choć to nie tak, że ktoś mi dokuczał. Tu było inaczej... ale nie było, hm, "cieplej".

Skończyłam pisać i wstałam. Kartka którą wypełniłam czarnym, drobnym i eleganckim pismem podniosła się do góry i... spaliła.

Bogin: martwy, pobity noworodek
Patronus: nauczyła się tego zaklęcia od aurora na którym uczyła się magicznych opatrunków w czasie stażu w Mugnu, jednak po ostatnich zdarzeniach nie jest w stanie go wyczarować. Przyjmuje formę pantery śnieżnej.
Teleportacja: opanowana
Zaklęcia niewerbalne: opanowane i używane na co dzień w magii uzdrawiania
Najlepszy w zaklęciach: Uzdrawiające, transmutacji, defensywne
Najgorszy w zaklęciach: Ofensywne, użytkowe
Eliksiry: Radzi sobie, musi, będąc uzdrowicielem. Jednak jeśli ma możliwość, woli kupić eliksir od kogoś.
Najlepszy przedmiot szkolny: Transmutacja
Najgorszy przedmiot szkolny: Historia Magii.
Inne: potrafi polizać się po łokciu.