Archeron Sargen

Data urodzenia: 25.11.1944
Miejsce urodzenia: Londyn, Anglia
Miejsce zamieszkania: Londyn
Zawód: Zielarz (pracownik), Apteka Slugga i Jiggersa
Stan cywilny: Kawaler
Status krwi: Pół krwi/ Mieszany (?)
Szkoła Magii: Hogwart
Dom w Szkole: Hafflepuff
Różdżka: dziki bez, 10 cali, włos z głowy Wili, sztywna

Urodzony w Londynie. Był owocem miłości Johna Sargena – czarodzieja półkrwi w rodzinie którego czarodzieje i czarodziejki miały brzydki zwyczaj mieszania się z mugolami, którzy napawali ich głęboką fascynacją – a także Melody Jameson, która mimo silnych magicznych genów – rodzice od pokoleń byli czarodziejami, jednymi z tych naprawdę czystych – urodziła się charłakiem. Poznali się oczywiście za pośrednictwem swoich rodzin i od razu zapałali do siebie gorącym uczuciem. I efektem tych uczuć był właśnie młody Ash.
Magia od zawsze była w jego domu, zresztą jak w każdym domu czarodziei. Melody chętnie opowiadała o cudach, które potrafiła zrobić jej rodzina, a John w miarę możliwości starał się to prezentować. To właśnie rodzice pchnęli swego syna, ku fascynacji magią, a także ku chęci uczenia się tego wszystkiego. Często wertował stare podręczniki swojego ojca, zaś razem z matką zajmował się ogrodem, gdzie mieli różnego rodzaju zioła potrzebne do wytwarzania eliksirów - w czym o dziwo Melody była lepsza od swojego małżonka.
Archeronowi bardzo podobała się ta cała magia, która była w domu, podobało mu się ważenie razem z matką eliksirów, które były potrzebne do pracy jego ojcu. Chętnie zaglądał do podręczników, z których jego ojciec się uczył, nie mogąc się doczekać aż sam dostanie list z Hogwartu i będzie się mógł uczyć magii. Choć tej… uczył się poniekąd na własną rękę w domu i to właśnie ojciec, któregoś razu dojrzał, jak jego syn bez wypowiedzenia chociażby słowa, ale uczyniwszy odpowiedni gest doprowadził do tego, że wskazany przez niego przedmiot zaczął się unosić. Wtedy właśnie John odkrył, że jego pierworodny nie potrzebuje różdżki, by móc czarować, wystarczyła sama magia niewerbalna i gesty. Gdy wspomniał o tym swojej żonie, ta przyznała się, że u niej w rodzinie magia niewerbalna była dość popularna. Wręcz za punkt honoru uznawano rzucanie zaklęć, bez wypowiadania ich. Niemniej było to niesamowite, że ich syn sam był w stanie się nauczyć tych pierwszych, podstawowych gestów i umiejętnie to wykorzystać.
John widząc w tym szansę zaczął uczyć syna innych gestów, innych zaklęć, począwszy od tych najprostszych, niemal rozrywkowych aż po zaklęcia obronne – chciał by syn umiał się bronić. Choć to już nie szło tak łatwo i miło. Właściwie uczenie zaklęć obronnych było bardzo trudne, ale na szczęście… przyszedł w końcu list z Hogwartu i tam bardziej cierpliwe, oraz przygotowane do uczenia osoby miały zająć się edukacją Archerona.
Jedenastoletni Ash był bardzo dobrze – poniekąd – przygotowany do pierwszych zajęć w Hogwarcie. I poniekąd tak właśnie było, dobrze sobie radził na eliksirach, zielarstwie, a później także na przedmiocie tak trudnym, jak transmutacji, chociaż ulubionym przedmiotem chłopca była opieka nad magicznymi zwierzętami, z którymi obcowanie bardzo się mu podobało. Niestety ujawniły się problemy z zaklęciami, na których nikt nie chciał słuchać, że „bez różdżki jest lepiej”. Wszyscy pierwszo-, drugo-, trzecioroczni musieli używać różdżek i w sumie to było źródło wszelkich możliwych problemów. Bo zaklęcia rzucane za pomocą różdżki… nie zawsze wychodziły tak, jak powinny, czasem nawet proste zaklęcia potrafiły się odwrócić przeciwko rzucającemu, co kończyło się dość częstymi wizytmai w skrzydle szpitalnym. Słabo również sobie radził z historią magi, ale ten przedmiot zawsze słabo uczniom szedł, może dlatego że te zajęcia od zawsze i w sumie na zawsze pozostaną jednymi z najnudniejszych. Niemniej nie miało to większego znaczenia, ważne było, że transmutacja zafascynowała go do tego stopnia, że zaczął się uczyć „nadprogramowych” rzeczy dla własnej przyjemności i satysfakcji. Właśnie dlatego w Hogwarcie, na ostatnim roku nauczył się animagii. Długo się szkolił, długo wparwiał w tym zaklęciu i już tracił nadzieję, że nie uda mu się dokonać, ale… w końcu udało mu się to, choć miało to miejsce w dość niefortunnym momencie, bo został nakryty przez panią McGonagall. Skończyłoby się to zapewne bardzo źle, gdyby nie fakt, że nauczycielka zawsze miała słabość do młodego Sargena i to właśnie ona pomogła mu zarejestrowac się jako animag i próbowała go również namówić do tego, by starał się zostać aurorem jak jego ojciec, ale… nigdy nie chciał być aurorem.
Po Hogwarcie udał się na staż do apteki i tam ostatecznie pozostał, po dziś dzień. Teraz już nie jako stażysta, ale jako pełnoprawny pracownik. Choć w tym czasie wydarzyło się dużo różnych rzeczy, między innymi w czasie akcji zginął jego ojciec będący aurorem. Był to okropny okres w życiu zarówno Melody, jak i Asha, po którym ze swoistym trudem wciąż się zbierają.

Ash zawsze należał do osób spokojnych, rzadko zdarza mu się unosić emocjami. Nie jest jednak chłodny i zimny w stosunku do ludzi, po prostu… jak przystało na brytyjskiego flegmatyka, mało co wzbudza jego… żywsze emocje. Potrafi się uśmiechać, w sumie to bardzo lubi się śmiać. Jest miłą i zdecydowanie ciepłą osobą, która dobrze traktuje przyjaciół – można mu zaufać, bo tajemnic nie zwykł wyjawiać, bardzo możliwe, że zabierze je ze sobą do grobu – jeszcze lepiej rodzinę, której zawsze gotów jest pomóc. Nie należy jednak do romantyków, rzadko chodzi z głową w chmurach, można powiedzieć, że jest osobą raczej mocno stąpającą po ziemi. Choć nie można powiedzieć, że brak mu wyobraźni. Właściwie to można by go nazwać osobą bardzo kreatywną, bardzo… chętną do wyrażania tej swojej kreatywności na różne sposoby.
Jest też osobą pełną empatii, potrafiącą nie tylko współczuć, ale też poniekąd pomóc obcym w potrzebie. A także w razie czego zaopiekować się kimś, kto owej pomocy w większym stopniu potrzebuje. Niestety niektórzy chcą to wykorzystać, głównie dlatego, że nie należy do osób, które odmawiają.
Można go też nazwać cichą wodą, bo jeśli z początku można odnieść wrażenie, że to dystyngowany, flegmatyczny Brytyjczyk, tak w rzeczywistości posiada on niemal ognisty temperament. Ale w sumie dobrze go ukrywa.
Poza tym wszystkim, tym co na co dzień pokazuje i jaki zwykle jest… ma on małe problemy ze sobą. Zdarzają mu się niekontrolowane wybuchy agresji z naprawdę błahych powodów lub z całkiem dobrych, do takich wybuchów. Bywa wtedy niebezpieczny, bo potrafi… przypadkiem rzucić zaklęciem i naprawdę różne się mogą trafić, chociaż przeważnie stara się nie rzucić tych ciężkich, czy faktycznie niebezpiecznych. Doskonale zdaje sobie sprawę z tych wybuchów i naprawdę stara się nad sobą panować, ale czasami po prostu nie ma na to wpływu.

Animag - nauczył się tego praktycznie sam, na ostatnim swoim roku edukacji. Nie było to proste, nauka szła mu diabelnie opornie zwłaszcza, że po pierwsze robił to potajemnie, a po drugie nie do końca rozumiał jak to działa. A kiedy w końcu to zrozumiał, kiedy skupił na tą całą swoją wolę… wtedy mu się udało. Udało mu się zmienić w wilka na oczach profesor McGonagall. Nie można tego nazwać… szczęśliwym zrządzeniem losu, chociaż ostatecznie wyszło z tego całkiem sporo dobrego.
Pani profesor pomogła mu się zarejestrować, a także najpierw pomogła mu się odmienić, bo to okazało się nieco trudniejszą sztuczką. Na szczęście wszystko się dobrze skończyło.
Czemu wilk? Cóż to pytanie Ash zadaje sobie od bardzo dawna i w sumie on nie widzi związku. Melody zaś chętnie wynajduje coraz to nowsze porównania swojego syna do tego stworzenia. Począwszy od tych naprawdę trafnych jak wierność i umiejętność działania w grupie, tak kończąc na tych nawet najbardziej abstrakcyjnych jak zwinność godna wilka, spryt tego zwierzęcia czy chociażby siła.

Bogin: Wilkołak
Patronus: Wilk grzywacz – nauczył się od ojca aurora.
Teleportacja: Nie
Zaklęcia niewerbalne: Tak.
Najlepszy w: Zielarstwo, transmutacja, eliksiry.
Najgorszy w: Zaklęcia.
Eliksiry: Bardzo dobrze radzi sobie z ich warzeniem, zarówno tych na poziomie podstawowym i zaawansowanym.
Najlepszy przedmiot szkolny: Opieka nad magicznymi stworzeniami, zielarstwo, transmutacja, eliksiry.
Najgorszy przedmiot szkolny: Zaklęcia, wróżbiarstwo, historia magii.
Inne: Nie potrzebuje różdżki by czarować.