Londyn/Hogwart, 1962r.

Westchnął ciężko za sprawą słów brata idącego mocno w zaparte. Było to naprawdę nierozsądne, ale młody wie oczywiście najlepiej. A przynajmniej wydaje mu się, że on wie najlepiej. Dlatego też wzruszył ramionami.
Na wybór kariery ma jeszcze sporo czasu.
Aczkolwiek już teraz powinien wziąć sobie do serca jego słowa i skupić się na tych przedmiotach, które są naprawdę użyteczne. Jeśli tak bardzo pokochał arcynudną historię magii to niech pozostanie to jego pasją.
W pewnych aspektach mógł liczyć na swojego młodszego brata. Zwłaszcza w kwestii zajmowania miejsca gdzieś, chociażby w pokoju wspólnym.
Z dormitorium zabrał swoją torbę z książkami, z kałamarzem i parę zwojów pergaminu. Ale także zabrał to, co kupił bratu w Miodowym Królestwie.
Tym razem to była czekolada toffi oraz fasolki wszystkich smaków Bertiego Botta i dwa dyniowe paszteciki i opakowanie kociołkowych piegusków. Pacnął lekko brata w głowę zwiniętą papierową torbą, w której trzymał te słodycze.
A jeśli brat – zaskoczony czy też lekko oburzony – podniósł głowę znad książki, którą się katował, na niej położył tę torbę.
- Nie zjedz ich wszystkich w tym tygodniu – odpowiedział, uśmiechając się wesoło. Zdjął też książki, które pożyczył jego brat z szkolnej biblioteki, tak by móc zająć ten fotel. Usadowi się wygodnie i zdjął swoją torbę, by zacząć rozpakowywać jej zawartość w postaci potrzebnej książki, pergaminu i pióra oraz kałamarzu.

W sumie to... Domeric lubił większość zajęć, które trafiły mu się na pierwszym roku. No, poza tym przeklętym lataniem, ale to chyba nie było szczególnie przydatne dla jego przyszłej kariery, prawda..? Miał taką nadzieję, bo szczerze nienawidził tych lekcji. Podczas pierwszej spadł z podrywającej się do lotu miotły, rozbił kolano i łokieć, o mało przy okazji nie wybijając barku ze stawu. Innymi słowy: nie pisane mu było zostać członkiem narodowej drużyny quidditcha, definitywnie.
Fuknął cicho, kiedy znienacka torba wylądowała mu na głowie, ale szybko się rozpromienił, gdy dotarło do niego co to takiego.
- Cav, jesteś wielki! - oznajmił z dziecinnym entuzjazmem, zabierając się za przeglądanie przyniesionych przez brata dobroci. Szkoda, że nie mógł sam jeszcze wybierać się na wycieczki do Hogsmeade... Ale na wszystko przyjdzie czas, nie?
- A ty co piszesz? - zerknął mu przez ramię, na przyciągniętą przez brata książkę.

On zdecydowanie lubił wszelkie przedmioty poza astronomią, historią magii i wróżbiarstwem i jego pokrewnymi dziedzinami.
Uwielbiał lekcje latania i samo latanie, dlatego trochę ubolewał nad tym, że lekcje latania były jedynie w pierwszej klasie. Może naprawdę powinien dołączyć do drużyny Slytherinu. Teraz to za bardzo nie miało sensu, bowiem to jego ostatni rok w tej szkole.
Słysząc to ciche fuknięcie, roześmiał się jedynie. Nie przejmował się tym wszystkim i też wiedział, że brat nie będzie się na niego gniewać. Zwłaszcza, jeśli zda sobie sprawę z tego, co od niego dostał.
- Uznam to za podziękowanie, bo faktycznie można powiedzieć o mnie, że jestem wielki – rzucił wesoło i z uśmiechem patrzył jak młody przegląda zawartość papierowej torebki z tymi słodyczami. Może nie zje tego w parę dni albo w tym tygodniu.
Za dwa lata nie będzie musiał sprawiać mu takich niespodzianek i kupować słodycze i inne dobra w Hogsmeade.
- Ja mam napisać wypracowanie z obrony przed czarną magią i się pouczyć – odpowiedział, poniekąd ułatwiając bratu ujrzenie okładki książki, z której będzie korzystać.

Co do wróżbiarstwa, to raczej się zgadzali - dzieciak nie miał z tym co prawda jakiś ogromnych problemów, ale nadal uważał, że zajęcia niczego nie wnoszą i można by je sobie odpuścić. A skoro Cavan tak tęsknił za miotłami, to Domeric chętnie odstąpiłby mu swoje miejsce na lekcjach, serio! W sumie, gdyby nie liczyć różnicy wieku, to byli do siebie całkiem podobni - może dałoby się przekonać nauczyciela..?
Parsknął cicho śmiechem.
- Na pewno wysoki. - zgodził się co do tej "wielkości" brata - Myślisz, że ja też tak urosnę? - zapytał, pakując sobie kawałek toffi do paszczy i zabierając się za ambitne przeżuwanie. Przy okazji podsunął też czekoladę Cavanowi, niech też ma coś z życia.
- Fajnie. - westchnął, będąc chyba jedynym dzieciakiem poza Ravenclawem, który reagował w podobny sposób na perspektywę nauki.
- Co teraz robicie na obronie? - zainteresował się. Na siódmym roku na pewno przerabiali jakieś super trudne rzeczy!

Jego brat się będzie uczyć wróżbiarstwa dopiero od trzeciego roku, więc na razie niczym nie musi się martwić. Chociaż może jego opowieści wystarczyłyby, by brat wypracował wyrobił sobie jakiś pogląd na sprawę tego przedmiotu.
Pociechą było to, że często chodził z najlepszym przyjacielem na boisko do quidditcha. Zabierali wtedy swoje miotły i latali przez godzinę czy dwie, czasem się też ścigając.
Więc nie było tak źle. Szkoda tylko, ze jego najlepszy przyjaciel skończył już szkołę rozpoczynając życie dorosłego czarodzieja. Go ono czekało po zakończeniu nauki w tej szkole.
Zaśmiał się samemu słysząc słowa młodszego brata. Chociaż dla niektórych był faktycznie wielki.
Zastanowił się chwilę nad pytaniem i odpowiedzią na nie.
- To całkiem możliwe, że urośniesz. Ojciec nie należy do niskich mężczyzn i to pewnie po nim jestem wysoki. Więc możliwe, że ty również będziesz – odpowiedział po chwili namysłu. Może jego młodszego brata wyciągnie w górę.
Kiedy brat podsunął mu czekoladę, poczęstował się i odłamał cały pasek z tabliczki. Po czym zjadł pierwszą kostkę. Cicho zamruczał. Jak zawsze obłędnie słodkie i pyszne. Uwielbiał czekoladę, tak jak słodycze. Aczkolwiek jadł je z umiarem.
Nie do końca pojmował entuzjazm brata względem nauki, ale zrzucał to na karb tego, że to jego pierwszy rok nauki w Hogwarcie.
- To, co zawsze… zaklęcia obronne, ofensywne, wypracowania, powtórki. Takie tam. Dużo by opowiadać. Ale w tym roku szkolnym mam ostatnie najważniejsze egzaminy i chcę je zdać – wyjaśnił bez szczególnego zagłębienia się w szczegóły. Potem poniechał rozmowy, zagłębiając się w książce, której rozdział musiał przeczytać, by napisać wypracowanie.

To, że miał zajęcia wróżbiarstwa dopiero od trzeciego roku wcale nie powstrzymało go przed przejrzeniem podręczników... Cavan znał swojego brata wystarczająco długo, by zdawać sobie z tego sprawę, prawda?
Urośnie? Dobrze by było! Uśmiechnął się szerzej, zadowolony z podobnej perspektywy. Chciałby być kiedyś tak wysoki jak brat: to robiło na wszystkich wrażenie. Może wtedy by się z niego nie nabijali, kto wie?
Pokiwał głową, słuchając jak brat opowiada o swojej nauce i... w sumie naraz go olśniło.
- Cav...? - zagadnął pochylonego już nad książką brata po chwili - Tak sobie myślę... Chyba wiem co chciałbym robić jak dorosnę. - oznajmił, trochę niepewny, a trochę też dumny z siebie.