Sala treningowa

Na drugim poziomie rozległ się miarowy, nieśpieszny stukot obcasów. Kroki odbijały się echem od ścian, nie zakłócając jednak niczyjego spokoju - korytarz był pusty, a postać, która właśnie się pojawiła, była jak na razie jedyną żywą duszą. Nie widziała powodu, żeby się śpieszyć, bo i do wyznaczonej godziny zostało jeszcze nieco czasu i mimo, że normalnie najpewniej by się spóźniła, swoje pierwsze spotkanie z opiekunem zamierzała potraktować nieco bardziej poważnie niż... no całą resztę.
Umówili się w sali treningowej - w sumie nie do końca wiedziała czemu i jedyne co przychodziło jej do głowy, to sprawdzian jej umiejętności, czego jakoś niespecjalnie chciała doświadczyć. Nie to, żeby nie wierzyła we własne możliwości, bo siebie samej akurat była pewna. To, co napawało ją wątpliwościami, to jak Lestrange potraktowałby taką zabawę: od niechcenia, jak zabawę czy może całkowicie na poważnie. Wszystkie te możliwości miał długie i mroczne cienie.
Weszła do sali, zamykając za sobą od razu drzwi i odsunęła się od nich, wkładając ręce w kieszenie spodni i rozglądając się po wnętrzu pomieszczenia.

/ po wszystkich grach

Owszem, umówili się w sali treningowej, bo Percival chciał sprawdzić jak jego podopieczna kursantka sobie radzi w walce i obronie. W końcu dziewczyna chciała być aurorem, tak? Dzisiaj mieli mieć swoje pierwsze spotkanie, więc tak naprawdę nie wiedzieli jak nawzajem wyglądają, ale to nic nie szkodzi. I chociażby właśnie dlatego wybrał salę treningową - wbrew pozorom dało się tam znaleźć czas, w którym stała pusta. Jak właśnie teraz.
No, prawie pusta, bo gdy Percy otworzył drzwi machnięciem różdżki zobaczył w środku dziewczynę. Dziewczynkę. Nie wiedział ile może mieć lat, ale wyglądała młodo, pewnie niedługo po szkole. A inna sprawa, że nie znał wszystkich kursantów na aurorów, więc nawet jeśli szkoliła się już jakiś czas, to i tak jej nie kojarzył.
- Percival Lestrange. - przedstawił się, idąc w jej stronę, nadal z różdżką w dłoni i owiniętymi wokół niej długimi palcami. - Panna Meadowes, jak sądzę? - pytanie czysto techniczne, ale wolał je zadań na wszelki wypadek, gdyby jednak jakaś inna dziewczyna pojawiła się przypadkiem o wyznaczonej przez niego porze w sali treningowej. Nie wykluczone to było, bo jednak nie była ona jedynym szkolącym się aurorem.
Machnął jeszcze różdżką w stronę drzwi, zamykając je za sobą i zatrzymał się naprzeciwko kobiety.
- Jest coś, czego chciałaby się panienka nauczyć, coś poćwiczyć, o coś zapytać? Coś sprawia panience mniejszy lub większy problem?
Starał się brzmieć sympatycznie i w sumie chyba mu wychodziło. Może i miał dzisiaj nienajlepszy dzień, bo czuł się chory, ale poza tym nadal był aurorem Lestrange, prawda? Musiał się zachowywać.

Gdy tylko usłyszała, że drzwi otwierają się, odwróciła się do przybysza, lustrując go uważnym, czujnym spojrzeniem zielonkawo-złotych oczu. Natychmiast też wyciągnęła dłonie z kieszeni, nie chcąc wydać się niegrzeczną, i jedną ręką odgarnęła włosy za ucho.
- Dzień dobry. - przywitała się, posyłając mężczyźnie delikatny, może nieco niepewny uśmiech. - Tak, jestem Mara. - dodała jeszcze, a chwilę po tych słowach, jej uśmiech zgasł, pozostawiając twarz z lekkim wyrazem jakby niezdecydowania.
Nie znali się. Po Ministerstwie wciąż kręciły się niezliczone rzesze aurorów: niektórzy warci zapamiętania, niektórzy sami wymagający, by posiąść umiejętność przypisywania ich imienia i nazwiska do twarzy, a inni z kolei trzymali się gdzieś z dala od kursantów, podejmując próby interakcji dopiero, gdy taki delikwent trafiał pod ich skrzydła. Lestrange zdecydowanie nie był "dobrym wujkiem" Algiem, który należał do kategorii pierwszej i którego można było z łatwością zapamiętać. Jako, że Perciwal był dla niej jedną wielką zagadką, pozostawała pełna rezerwy i ostrożna, co nieco było po niej widać. Wyprostowana, nieco zesztywniała sylwetka, jakby oczekująca oceny, której wcale nie chciała, a do tego czujne spojrzenie, mówiły same za siebie.
- Jak długo pełni pan już funkcję aurora? - zapytała, uśmiechając się nieznacznie, jakby próbując przekonać samą siebie, że nie ma się czego obawiać i może się rozluźnić. Jej zachowania w dużej mierze wynikało z faktu, że oto miała przed sobą kogoś wyższego stażem i rangą, kto będzie jej mentorem: będzie ją uczył, ale także oceniał, a co za tym szło - wytykał błędy. Jego postać zatem, otoczona była swoistym autorytetem i szacunkiem, który musiał ulec chociaż częściowemu zweryfikowaniu. Teraz i potem.

Percival dla większości osób był zagadką - nawet jeśli ktoś go znał, to nie mógł być w stu procentach pewien tego, że faktycznie go zna. W jednym momencie był dobrym i pomocnym aurorem, a w drugim brutalnym i bezdusznym Śmierciożercą... a przynajmniej taki próbował być jako Śmierciożerca, chociaż przeszkadzało mu trochę to, że jednak miał jakieś uczucia i ewidentnie był aurorem z powołania, zanim jeszcze postanowił zostać jednym ze zwolenników Czarnego Pana. O tym jednak póki co nie wiedział nikt, więc... zostawmy to.
Uniósł lekko brwi, słysząc jej pytanie, a zaraz potem je zmarszczył. Zamierzał odpowiedzieć, w końcu pytała o normalną, podstawową kwestię - chciała pewnie wiedzieć, czy osoba, z którą będzie "pracowała" ma jakieś doświadczenie.
- Od ośmiu, prawie dziewięciu lat jestem pełnoprawnym aurorem. Wcześniej skończyłem kurs, rzecz jasna. - uśmiechnął się delikatnie, ale widać było, że nie robi tego zbyt często. Jakby był nieprzystosowany do uśmiechu. - Co Cię podkusiło, by pójść na kurs? - najwyraźniej wymianę pytań czas zacząć.

Przyglądała mu się. Wciąż czujna i uważna: Percival mógł mieć absolutną pewność, że każde jego słowo, gest czy najdrobniejsze nawet zmarszczenie brwi, zostanie wychwycone. Mara była typem osoby, która może nie obawiała się ludzi, ale jeśli chodziło o tych nowo poznanych - nie ufała im do końca. Miało to oczywiście zarówno wady, jak i zalety. Spora część społeczeństwa, widząc osobę zdystansowaną do nich, zwykle traciła zainteresowanie, co prowadziło do cięższego nawiązywania głębszych, trwałych relacji. Z drugiej strony zaś - potrafiła patrzeć. Jej obserwacje niosły za sobą niezwykłe dawki informacji, a ponad to jeśli komuś ufała, stawała się niezwykle lojalna.
Usłyszawszy odpowiedź, kiwnęła głową dając znak, że przyjęła ją do wiadomości. Jego uśmiech był nieco dziwny, zniekształcony i karykaturalny w jej mniemaniu, jednak jego też przyjęła, odpowiadając tym samym, delikatnym wykrzywieniem kącików ust ku górze.
- W sporej mierze przyjaciele i siostra. Razem wybraliśmy się na kurs, ale... to nie tak, że jestem tu tylko dlatego, że zaciągnęli mnie znajomi, czy coś... Chcę walczyć z czarnoksiężnikami. Chcę, żeby inni byli bezpieczni, bo przecież tacy ludzie zawsze są potrzebni. Tacy, którzy pozwalają innym żyć w spokoju: mieć rodziny i nie martwić się o nie.
Jej oczy: spore, jasne, zabarwione zielenią i złotem, błyszczały lekko z podekscytowania. Samo tempo jej głosu nieznacznie przyśpieszyło, zdradzając silniejsze emocje. Zapisując się na kurs aurorski, Mara miała dość idealistyczne podejście. Beztroskie wręcz. Chciała walczyć, ale kiedy zginęła Dorcas, z rąk samego Czarnego Pana, sprawa stała się o wiele bardziej... osobista.
W końcu wzięła jeden głębszy wdech, na moment też przymykając oczy. Trwało to może z jedno uderzenie serca, bo zaraz znowu spojrzała na swojego aurora z tą samą rezerwą.
- A pan? Co pana nakłoniło?