Główna ulica Hogsmeade

Evan teleportował się do tej wioski. Dawno tutaj tak naprawdę nie był, a dobrze było sobie chociaż trochę powspominać szczenięce lata. Hogsmeade wydawało się zupełnie nie zmieniać. Tak jak ta wioska stała tak soi do tej pory. Te same sklepy, wieczne tłumy, ba nawet sprzedawcy wydawali się nie zmieniać. No i oczywiście Hogwart, który był widoczny z daleka. Czasami chłopak zastanawiał się nad tym co by było gdyby nagle postanowił przekroczyć ponownie próg tej szkoły. Nie wiedzieć czemu dużo by dał aby wrócić do tych czasów.
Niebieskooki stał tak w miejscu podziwiając ten wielki majestat szkoły. Był ciekawy jak było tam teraz. Czy coś się zmieniło, czy ci sami profesorowie tam uczą, czy pomieszczenia są takie same. Czy gdyby tam wszedł ktoś by go pamiętał. W końcu w szkole nie był jakąś sławą. Od zawsze znajdował się w cieniu swojego młodszego brata. To on był tym najlepszym, najzdolniejszym, i to on miał przed sobą świetlaną przyszłość. Evan... on w oczach wielu ludzi najpewniej mógłby najwyżej skończyć jako pomywacz. I cóż... poniekąd tak się stało. Siedział na ulicy, dniami i wieczorami, nie wiedząc kompletnie co zrobić ze sobą, gdzie iść. Nigdy nie rozmyślał nad tym co przyniesie jutro. Może słusznie ktoś kiedyś zauważył, że urwał się z innej bajki. Był odmieńcem, ale w ustach tych wszystkich ludzi brzmiało to conajmniej jak skazaniec.
Chłopak w końcu ruszył przed siebie spacerując sobie spokojnie ulicami wioski. Co jakiś czas zatrzymał się aby spojrzeć na wystawy niektórych sklepów, i stwierdzić, że tak naprawdę nie było go stać na nic. W kieszeniach aktualnie miał totalną pustkę. Mimo wszystko nie uważał tego za jakiś wielki problem. Wszystko czego potrzebował do życia miał przy sobie. Powietrze którym oddychał, gitarę na plecach, i wolność której na pewno nie oddałby nikomu. W końcu Evan sam uśmiechnął się do własnych myśli, ciężko było stwierdzić czy był to uśmiech radosny czy może raczej pełne politowania dla własnej osoby, ale pewne było jedno... był szczery.

/ Początek.

Przemierzał ulice Hogsmeade. Rozglądając się z własnego zainteresowania, niekoniecznie spoglądając w witryny sklepów. Jego zainteresowaniem byli ludzie. Czarodzieje. Spacerował, obserwując mijających, kupujących i sprzedających. A nawet spoglądał z oddali na rozmawiających w grupach. Szukał kogoś konkretnego? Nie bardzo. Z nikim także się nie umawiał w tym miejscu. Poszukiwał interesujące osoby, bądź nawet i podejrzane. Chętnie by spotkał jakiegoś urzędnika z Ministerstwa Magii i dokonał swojej sprawiedliwości, ewentualnie po swojemu by ukarał. By pokazać, że oni tak na prawdę w niczym nie dają sobie rady. Zbyt pewni siebie, trzymający się jedynie swojej ciepłej posady. Sam kiedyś pracował w Ministerstwie... i stracił wszystko.
Na sobie miał czarny długi zapięty płaszcz, sięgający kostek. Na dłoniach rękawiczki. Ręce miał za plecami splecione, trzymając zwinięty w rulon prorok codzienny. Na głowie miał założony kapelusz, czarny trilby lat siedemdziesiątych. Jakby nie patrzeć, aktualnie jeszcze w modzie. Szedł powolnym krokiem, zdecydowanie i pewnie.
Zatrzymał się niedaleko jednego ze sklepów, dostrzegając młodzieńca z gitarą przewieszoną na plecach. Zatrzymywał się i szedł dalej. Ale do żadnego sklepu nie wchodził. Nie wyglądał także na kogoś z wyższych sfer. Dał sobie jednak z nim na razie spokój i zainteresowanie przeniósł na inną osobę, ruszając sobie dalej, spacerkiem. Na twarzy jego malowała się powaga i skupienie. Zachowanie ostrożności, to u niego podstawa.
Od jego głośnej sprawy, która często była opisywana w proroku, minął rok. A mimo tego, nie wychylał się za bardzo. Nikt w sumie nie wiedział czy podjął się jakiejś pracy. Czy na nowo założył rodzinę, czy wrócił w swoje rodzinne strony. Ten rok mimo działań na własną rękę, dał mu też czas na pozbieranie się po dużych stratach w jego życiu. Co niektórzy jeszcze go pamiętali, co zaś witali go skinieniem, mówiąc dzień dobry. Choć ich spojrzenia, dla niego były fałszywe. Bo nikt według niego, nie był szczery we współczuciu.
Zatrzymał się przy zejściu na jedną z ulic. Rozważając przy okazji wydarzenie, gdzie opisywano pojawienie się nielegalnie sprowadzonych kwintopedów na ulicy Nocturma. Zastanawiając się nad nieudolnością przemytnika w pilnowaniu tych stworzeń. A ile pożyteczne by się okazały, w jednym, jedynym celu.

Evan osobiście również był zdania, że ministerstwo kompletnie sobie nie radziło z tym co się działo na świecie. Próbowali niby nad tym zapanować, mydlili oczy wielu czarodziejom i czarownicom, ale wystarczyło tylko spojrzeć aby zrozumieć co się dzieje. Jeżeli człowiek nie będzie sam umiał o siebie zadbać, to nie ma co liczyć na pomoc ze strony ministerstwa. Dlatego chłopak starał się unikać wszelkich problemów, czy podejrzanych miejsc. Chociaż niedawno został zupełnie przez przypadek wplątany w pewną akcję w metrze, ale całe szczęście, że ulotnił się z tamtego miejsca nim kto kolwiek z ministerstwa odnotował jego obecność. Kto wie czy by wówczas nie zaciągnęli go na jakieś przesłuchania i nie usiłowali na siłę wmówić mu, że to na pewno on spowodował całe to zajście. Każdy przecież wiedział, że jeżeli ministerstwo nie miało winnego, to winnym w każdej chwili mógłby okazać się przypadkowo przechodzący czarodziei... tylko po to aby mieć jakiś dowód na to, że władza robi wszystko aby społeczeństwo czarodziei czuło się bezpiecznie. Większego absurdu Evan jeszcze w życiu nie słyszał.
Niebieskooki stał tak spokojnie oglądając akurat nowe towary miodowego królestwa, kiedy poczuł na swoich plecach czyiś wzrok. Było to całkiem specyficzne uczucie. Najpierw ciarki na plecach, połączone z uczuciem... nie ze świadomością obserwowania. Dlatego też na chwilkę znieruchomiał, nawet wstrzymał lekko powietrze. Dyskretnie odwrócił się i okazało się, że nie pomylił się za bardzo. Jakiś tajemniczy jegomość wpatrywał się w jego plecy. Szybko wrócił do udawania, że podziwia wystawę, a kiedy uczucie obserwowania minęło ponownie się odwrócił. Obserwator gdzieś zaczął iść. Nie wiedzieć dlaczego Evan postanowił iść za nim, tak dla pewności. Co jeżeli ktoś w ministerstwie po tej maskarze w metrze trafił na jego trop i będzie próbować wpakować go w jakieś bagno z którego nie wydostanie się tak łatwo. Dlatego też jego reakcja nie była niczym dziwnym.
Chłopak szedł tak za mężczyzną starając się nie zwracać na siebie uwagi. W końcu jegomość się zatrzymał, a Evan od razu schował się za ścianą jednego ze sklepów, wychylając tylko lekko głowę zza rogu aby nie stracić mężczyzny z oczu. W dłoni dzierżył już różdżkę na wypadek gdyby musiał nagle się obronić.

Teraz to właśnie Chen, poczuł na sobie obcy wzrok. Zatrzymując się uchylił tylko głowę lekko w bok, kątem oka doszukując się widocznie osoby, która za nim podążała. Najwyraźniej, postanowiła się schować i nie pokazywać. Czyżby tę osobę zainteresował? Istotne. Gdyby było inaczej, nieznajomy nie udałby się za nim. Uśmiechnął kącikiem ust i spojrzał przed siebie, ruszając dalej, znikając za zakrętem upatrzonej ulicy.
Stanął przed jednym z domów, najwyraźniej pustego i zamkniętego. Wyjął różdżkę z pod rękawa i otworzył sobie drzwi, wchodząc do środka. Dom był dosłownie pusty i mało co zadbany. Parę takich miejsc można było znaleźć w Hogsmaeade. Nie był on również strzeżony zaklęciami, co było także Chenowi na rękę. Z zainteresowania, zaczął sobie oglądać majątek gospodarza, będąc oczywiście czujnym na otoczenie, gdyby ktoś zdecydował się wejść i dotrzymać mu towarzystwa.
Drzwi za sobą zamknął i przeszedł w głębszą część domu. Udając najwyraźniej, że czegoś szuka, że rozgląda się za czymś.

Zaraz czy on właśnie wszedł do cudzego mieszkania. A tak przynajmniej się chłopakowi wydawało, że było to cudze. W przeciwnym razie jegomość raczej nie używał by różdżki aby otworzyć drzwi. No i takim o to sposobem Evan po raz kolejny stanął pod wyborem. Mógł po prostu pójść swoją drogą udać, że kompletnie nic tutaj nie widział, albo wjechać do domu i sprawdzić co tam się dzieje. Miał się niby nie pakować w żadne problemy. Miał spokojnie łazić po ulicy i robić to co do niego należało. Niestety jego ta bardziej moralna strona najnormalniej w świecie nie pozwalała mu w tej chwili po prostu tak odejść.
Dlatego też podszedł do drzwi i chwycił pewnie za klamkę naciskając ją lekko. Drzwi ustąpiły mu bez większego problemu. Szybko wsunął swoje ciało do środka aby nie zwrócić na siebie uwagi przypadkowych przechodniów. Pomieszczenie w którym się znalazł było ładnie ustrojone, nie wiedzieć dlaczego, ale odniósł wrażenie, że mogła mieszkać w tym miejscu jakaś młoda czarownica. Skąd to przypuszczenie. Może stąd, że po za nowym wydaniem proroka codziennego, na którego okładce oczywiście znajdował się artykuł dotyczący ataku w metrze, to na stoliku leżało parę typowo plotkarski gazetek. No, ale nie wszedł tutaj aby rozdrabniać się nad takimi pierdołami. Dlatego też zacisnął mocniej różdżkę w dłoni.
-Wiem, że tutaj jesteś... pokaż się- Powiedział spokojnie wyciągając różdżkę przed siebie na wypadek gdyby musiał szybko odbić jakieś zaklęcie.
-Lepiej żebyś miał dobrą wymówkę, dlaczego tutaj wszedłeś- Mruknął spokojnie sam do siebie, i po prostu stał w miejscu, celując gdzieś w powietrze, czekając aż coś się stanie.

Wyglądało na to, że podążający za nim chłopak, zdecydował się zaryzykować i wejść także do nie swojego domu. Czym tak właściwie się kierował? Ciekawością? Bohaterstwem, że kogoś przyłapał na włamaniu się? W biały dzień? A może coś innego nim kierowało? Zainteresowanie nieznajomym?
Chen usłyszał wejście obcej osoby, ale nie sądził by był to właściciel domu. Owszem, po wystroju można było stwierdzić, że dom zamieszkany był przez młodą czarownicę. Zatem nie ona tu weszła. Zdradził to głos chłopaka, który zaczął wymagać ukazania się. Chen wyszedł z innego pokoju, ukazując się w pełnej okazałości nieznajomemu z gitarą. Chen stawiał spokojne kroki. Wyglądał na zdecydowanego i nie przejmującego się zaistniałą sytuacją. Uniósł głowę, by spojrzeć na młodzieńca. Kapelusz odsłonił jego obojętne spojrzenie. Ręce miał za plecami. W prawej trzymając zwiniętą gazetę, w lewej różdżkę. Na obu dłoniach miał rękawiczki.
- Pozwolę sobie zadać to samo pytanie, Tobie. Czemu tutaj wszedłeś?
Zapytał ze spokojem i opanowaniem. Można było wyczuć od niego trochę chińskiego akcentu. Nie powiemy że cały, ponieważ od wielu lat mieszka w Anglii i najczęściej musiał posługiwać się ich językiem. Lecz o swoim nie zapominając. To też jednak dawało pewności, że Chen na pewno nie był stąd, ale z dalekiego, wschodniego kraju. Stamtąd, gdzie pochodzą korzenie jego przodków.